συμμαχικός

-ή, -ό / συμμαχικός, -ή, -όν, ΝΜΑ, και αττ. τ. ξυμμαχικός, -ή, -όν, Α [σύμμαχος / συμμαχία]

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στους συμμάχους ή στη συμμαχία

2. φρ. α) «συμμαχικά νομίσματα»

αρχαιολ. κοινά νομίσματα που κόβονταν και χρησιμοποιούνταν από περισσότερες τής μιας συμμαχικές πόλεις

β) «Συμμαχικός πόλεμος» — καθένας από τους τρεις εμφύλιους πολέμους που έγιναν, ο πρώτος στο διάστημα 357-355 π.Χ. ανάμεσα σε Αθηναίους και σε συμμαχία Χίων, Κώων, Ροδίων και Βυζαντίων, ο δεύτερος στο διάστημα 220-217 π.Χ. ανάμεσα στην Αχαϊκή και στην Αιτωλική Συμπολιτεία και ο τρίτος ή ιταλιωτικός στο διάστημα 90-88 π.Χ. ανάμεσα στη Ρώμη και στους Ιταλούς συμμάχους της

αρχ.

1. το ουδ. ως ουσ. τὸ συμμαχικόν

α) τα συμμαχικά στρατεύματα, οι συμμαχικές δυνάμεις

β) συνθήκη συμμαχίας ή ειρήνης

γ) ίδρυση συμμαχίας

2. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τὰ συμμαχικά

α) (ενν. χρήματα) τα χρήματα που εισέπρατταν οι Αθηναίοι από τους συμμάχους με τη μορφή εισφοράς για τον πολεμικό εξοπλισμό και για μελλοντικές πολεμικές ανάγκες

β) οι δυνάμεις τής συμμαχίας

3. φρ. α) «συμμαχικὰ τάλαντα» — νόμισμα καθορισμένου βάρους, κοινώς αποδεκτό από τα μέλη μιας συμμαχίας επιγρ.

β) «συμμαχικὸς [λόγος] τοῡ Ἰσοκράτους» — ο περί ειρήνης λόγος τού Ισοκράτους (Αριστοτ.).

επίρρ...

συμμαχικώς / συμμαχικῶς ΝΜΑ, και συμμαχικά Ν

κατά τον τρόπο τών συμμάχων, όπως γίνεται σε περίπτωση που υπάρχει συμμαχία («μὴ δεσποτικῶς ἀλλὰ συμμαχικῶς αὐτῶν ἐπιστατῶμεν», Ισοκρ.).